Różnice kursowe trzeba wykazać. Na zakończenie roku trzeba rozliczyć różnice kursowe. W rachunku zysków i strat wykazuje się je po skompensowaniu (per saldo), odpowiednio jako przychód lub koszt finansowy. Tworzenie na koniec roku obrotowego sprawozdań finansowych łączy się z koniecznością powtórnej wyceny składników majątku Ustawa o podatku dochodowym dla osób fizycznych. W art. 24c ust. 4 Ustawy o PIT jest zapis, który mówi, że w celu obliczenia różnic kursowych, o których mówi ust. 2 (dodatnie różnice kursowe) i ust. 3 (ujemne różnice kursowe) uwzględniane są kursy walut faktycznie zastosowane. Jeżeli nie jest to możliwe, to w takim przypadku Rachunek zysków i strat może przyjmować różne formy, a na poszczególne pozycje mogą się składać różne elementy. To powoduje, że ich porównywanie ze sobą, może czasem prowadzić do błędnych wniosków. Poza tym, w oparciu o pozycje rachunku zysków i strat oblicza się szereg wskaźników rentowności (marże), więc rodzi się pytanie, na które zwracać największą uwagę. […] Samochody w firmie – nowe zasady rozliczania kosztów; Koszty uzyskania przychodów w orzecznictwie sądów oraz interpretacjach podatkowych; Amortyzacja podatkowa i rozliczanie dotacji, leasing operacyjny i finansowy jako koszt podatkowy; Różnice kursowe. dodatnie i ujemne różnice kursowe w rozliczeniach podatkowych; Odliczenia od Różnice kursowe wynikające z wyceny odnosi się odpowiednio na konto 750 „Przychody finansowe” (dodatnie różnice kursowe) lub konto 751 „Koszty finansowe” (ujemne różnice kursowe). Prezentacja należności w bilansie. W bilansie należności prezentowane są, po pomniejszeniu o odpisy aktualizujące, na koncie 280. Ryczałt a różnice kursowe. Przedsiębiorcy rozliczający się w oparciu o ryczałt od przychodów ewidencjonowanych zgodnie z art. 6 ust. 1c ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym mają obowiązek wykazać różnice kursowe, ale tylko te związane ze sprzedażą. Dodatnie różnice kursowe wykazuje się po stronie przychodu 8CtVzp. Co do zasady różnice kursowe jako koszty lub przychody powinny być kwalifikowane do dochodów z działalności gospodarczej. I choć zdaniem resortu w pewnych przypadkach można je zaliczać do przychodów z kapitałów pieniężnych, to taka wykładnia jest niezgodna z brzmieniem przepisów. W pewnych przypadkach przychody z różnic kursowych należy zaliczać do przychodów z kapitałów pieniężnych. W szczególności różnice na kosztach i przychodach między dniem powstania a zapłaty należy przypisać do tego źródła przychodów, do którego kwalifikuje się samą transakcję – tłumaczy MF w odpowiedzi na pytanie DGP. I dodaje, że podobnie należy postąpić z różnicami kursowymi w sytuacji, gdy podatnik uzyska pożyczkę lub kredyt w celu sfinansowania określonego zdarzenia gospodarczego, którego wynik w postaci przychodu podlega zaliczeniu do źródła zyski kapitałowe. Stanowisko resortu to odpowiedź na jedno z wielu pytań, które podatnicy zadają od początku roku po nowelizacji ustawy o CIT. Wątpliwość dotycząca sposobu rozliczania różnic kursowych wynika z wyodrębnienia przez ustawodawcę dwóch źródeł przychodów (z zysków kapitałowych i pozostałych określanych zazwyczaj jako z działalności gospodarczej). Podatnicy nie mają pewności, do którego z nich zaliczać różnice kursowe. Z literalnego brzmienia przepisów wynikałoby, że nie powinny być wykazywane w źródle zyski kapitałowe, bo art. 7b ustawy o CIT zawiera zamknięty katalog przychodów zaliczanych do tego źródła i nie ma tam przychodów z różnic kursowych. Ale jak się okazuje, Ministerstwo Finansów widzi to inaczej. I choć wykładnia resortu wydaje się logiczna, to eksperci przestrzegają przed bezkrytycznym stosowaniem się do niej, bo – jak podkreślają – nie wynika ona jednoznacznie z obecnego brzmienia ustawy. I nie ma pewności, że z czasem, rozstrzygając indywidualne sprawy, fiskus zdania nie zmieni. Do zapewnienia pełnej ochrony podatników przydałaby się więc interpretacja ogólna bądź nowe objaśnienia podatkowe ministra finansów wydane na podstawie ordynacji podatkowej. Nie wiadomo jednak, czy to nastąpi, dlatego na razie najbezpieczniejszym rozwiązaniem jest wystąpienie o wydanie interpretacji indywidualnej Do końca ubiegłego roku z zaliczeniem różnic kursowych nie było problemu. Ustawa z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych ( z 2017 r. poz. 2343 ze zm.; dalej: ustawa o CIT) nie przewidywała bowiem podziału na różne źródła przychodów. To się jednak zmieniło. Po nowelizacji ustawy o CIT ( z 2017 r. poz. 2175) od 1 stycznia są dwa źródła przychodów: zyski kapitałowe oraz pozostałe (z działalności gospodarczej). W związku z tym przychody zaliczane do zysków kapitałowych ustawodawca wskazał w art. 7b ustawy. Chodzi o przychody z dywidend, umorzenia udziałów czy zbycia wierzytelności, wartość niepodzielonych zysków w przypadku przekształcenia spółki kapitałowej w spółkę osobową, przychody ze zbycia wierzytelności uprzednio nabytych przez podatnika oraz wierzytelności wynikających z przychodów zaliczanych do zysków kapitałowych, jak również przychody z praw majątkowych z papierów wartościowych i pochodnych instrumentów finansowych. Eksperci wskazują jednak na wiele wątpliwości związanych z nowymi źródłami, w tym problemy z zaliczaniem do jednego ze źródeł różnic kursowych. – Przykładowo, różnica kursowa na opłatach licencyjnych byłaby np. w jednym (zyski kapitałowe) lub drugim źródle (przychody z działalności), w zależności od tego, w którym źródle byłaby sama opłata. Na przeszkodzie takiej logicznej wykładni przepisów stoi jednak to, że katalog przychodów zaliczanych do zysków kapitałowych jest zamknięty i nie ma tam wskazanych przychodów z różnic kursowych – mówi Marek Kolibski, radca prawny, doradca podatkowy i partner w KNDP. Zapytaliśmy Ministerstwo Finansów, jaka wykładnia nowych przepisów dotycząca różnic kursowych jest prawidłowa. Istota odpowiedzi resortu finansów sprowadza się do tego, że różnice kursowe od wartości środków walutowych zgromadzonych na rachunku podatnika, a także różnice kursowe od udzielonych w walucie pożyczek stanowią samoistne, niezwiązane z innymi przychodami źródło wystąpienia przychodu bądź kosztu podatkowego [patrz: stanowisko]. Co do zasady różnice będą więc przychodem lub kosztem zaliczanym do źródła „pozostałe” przychody/koszty podatnika. Przy czym jeśli podatnik uzyska pożyczkę lub kredyt w celu sfinansowania określonego zdarzenia gospodarczego, z którego przychód jest zaliczany do źródła „zyski kapitałowe”, to ewentualne koszty związane z taką pożyczką lub kredytem, w postaci odsetek i różnic kursowych, powinny również zostać rozliczone jako „zyski kapitałowe”. Nieprzemyślane skutki nowelizacji Zdaniem ekspertów, choć stanowisko MF jest logiczne, to niekoniecznie zgodne z brzmieniem przepisów. Jak tłumaczy dr Jowita Pustuł, doradca podatkowy i radca prawny w i Współpracownicy, różnice kursowe zostały wymienione w art. 12 ustawy o CIT. – Natomiast w art. 7b ustawodawca nie wymienia różnic kursowych, które towarzyszą przychodom i kosztom zaliczanym do źródła zyski kapitałowe. Z literalnego brzmienia przepisów wynika więc, że żadne różnice kursowe nie powinny być wykazywane w źródle kapitały pieniężne, bo katalog z art. 7b ustawy o CIT ma charakter zamknięty. Jeśli miałoby być inaczej, należało inaczej sformułować przepisy – analogicznie jak w wypadku kosztów uzyskania przychodów, gdzie ustawodawca nakazał alokować koszty do poszczególnych źródeł – tłumaczy ekspertka. W ocenie Marka Kolibskiego obecne stanowisko MF dopuszczające kwalifikowanie różnic kursowych do źródła „zyski kapitałowe” oznacza, że na etapie prac nad nowelizacją CIT, która obowiązuje od 1 stycznia br., zabrakło czasu na dokładne przeanalizowanie skutków podatkowych rewolucyjnej koncepcji podziału CIT na źródła przychodów. – Różnice na kosztach i przychodach między dniem powstania a zapłaty należy przypisać do tego źródła przychodów, do którego kwalifikuje się samą transakcję. Jest to wykładnia logiczna, choć nie literalna – przyznaje Kolibski. Dodaje, że wykładnię literalną MF proponuje np. w przypadku różnic kursowych powstających na samych przepływach walutowych. Jeśli więc, przykładowo, firma płaci dziś w USD za zakupy, to rozpoznaje spore ujemne różnice kursowe, gdyż nabywała USD drożej. – Jak wynika ze stanowiska MF, niezależnie za co spółka będzie płacić w USD, ujemne różnice kursowe powinna zaliczyć do kosztów działalności gospodarczej, a nie do kosztów zysków kapitałowych – mówi Marek Kolibski. Dodaje, że w zakresie przepływów walutowych stanowisko MF jest zgodne z literalną wykładnią przepisów o CIT, bo przepis wprowadzający listę przychodów ze źródeł zyski kapitałowe po prostu nic nie mówi o różnicach kursowych. Eksperci zwracają uwagę, że zdaniem MF różnice kursowe od udzielonych w walucie pożyczek stanowią samoistne, niezwiązane z innymi przychodami źródło wystąpienia przychodu bądź kosztu podatkowego. – Zatem strata na takiej pożyczce, czyli ujemne różnice kursowe będą zawsze kosztem działalności gospodarczej. Wykładnia literalna, mimo że systemowo niespójna, jest tu zachowana i korzystna dla podatników – komentuje ekspert KNDP. Inaczej jednak MF postrzega różnice kursowe od zaciągniętych pożyczek i kredytów, bo to już zależy od przeznaczenia kredytu lub pożyczki. – Tu MF przyjął wykładnię celowościową i raczej profiskalną. Według tej wykładni, jeśli zaciągnęliśmy pożyczkę na zakup udziałów i w momencie spłaty wartość pożyczki jest wyższa, to koszt ujemnej różnicy kursowej należy zaliczyć do kosztów zysków kapitałowych – stwierdza ekspert KNDP. – Stanowisko MF jest w pełni poprawne pod kątem logicznym, jednak nie jest w pełni zgodne z literalnym brzmieniem przepisu – przyznaje również Piotr Liss, doradca podatkowy i partner w RSM Poland. Jego zdaniem należałoby inaczej traktować dodatnie różnice kursowe (zaliczane do przychodów) i ujemne (stanowiące koszty podatkowe). – Dodatnie różnice należałoby kwalifikować do źródła „pozostałe”. Zupełnie inaczej wygląda jednak kwestia ujemnych różnic kursowych. W tym bowiem przypadku stanowią one koszty uzyskania przychodów i jeśli związane są bezpośrednio z przychodami zaliczanymi do źródła zyski kapitałowe powinny pomniejszać przychody z tego źródła, a jeśli są związane z kosztami pośrednimi, powinny podlegać rozliczeniu według proporcji – uważa Liss. Wtóruje mu Piotr Prokocki, radca prawny z kancelarii DZP. Podkreśla, że w przypadku przychodów z różnic kursowych (dodatnich) trudno mówić o możliwości zakwalifikowania do źródła „zyski kapitałowe”. W jego ocenie trudno jednoznacznie rozstrzygnąć prawidłowość stanowiska MF – z uwagi na to, że katalog przychodów z „zysków kapitałowych”, pomimo zamkniętego charakteru, posługuje się pojęciami nieostrymi. – Obecna regulacja pozostawia po stronie podatników wysoki stopień niepewności – ocenia Piotr Prokocki. – W tej sytuacji Ministerstwo Finansów powinno jak najszybciej wydać interpretację ogólną – mówi Marek Kolibski. – Dopiero ona zapewni ochronę podatnikom, którzy będą rozliczali różnice kursowe zgodnie z zaprezentowanym stanowiskiem MF – dodaje. Eksperci nie mają wątpliwości – podatnicy, którzy muszą rozliczać różnice kursowe (dodatnie i ujemne), powinni zabezpieczyć się na wypadek kontroli i zakwestionowania tych rozliczeń. Podpowiadają, że najlepszym rozwiązaniem jest wystąpienie o wydanie interpretacji indywidualnej. Nie wiadomo bowiem, czy resort zdecyduje się na wydanie interpretacji ogólnej lub choćby objaśnień podatkowych, które miałyby moc wiążącą dla wszystkich podatników, którzy muszą mierzyć się z opisanym problemem. Przychody zaliczane do zysków kapitałowych zostały wskazane w obowiązującym od 1 stycznia br. art. 7b ustawy o CIT, ale w katalogu tym nie wymieniono przychodów z różnic kursowych. Dopiero interpretacja ogólna ministra finansów zapewniłaby ochronę podatnikom, którzy będą rozliczać różnice kursowe zgodnie z zaprezentowanym stanowiskiem MF. Podstawowym skutkiem rozdziału źródeł przychodów w CIT jest brak możliwości kompensowania strat z kapitałów pieniężnych z dochodami z pozostałej działalności spółek kapitałowych. Stanowisko Ministerstwa Finansów z 11 kwietnia 2018 r. Przepisy art. 15a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ( z 2017 r. poz. 2343 ze zm.; dalej: ustawa o CIT) określają praktycznie trzy kategorie dodatnich lub ujemnych różnic kursowych: 1) różnice kursowe między wartością przychodu należnego a przychodu faktycznie uzyskanego oraz kosztu zarachowanego a faktycznie poniesionego, czyli tzw. różnice na należnościach i zobowiązaniach wyrażonych w walucie obcej, 2) różnice kursowe od środków walutowych zgromadzonych na rachunku podatnika, czyli różnice między wartością tych środków z dnia ich wpływu na ten rachunek i z dnia wypływu z tego rachunku, 3) różnice kursowe od otrzymanych/udzielonych w walucie pożyczek lub kredytów, wyliczane pomiędzy ich wartością z dnia otrzymania/udzielenia pożyczki lub kredytu a ich wartością w dniu spłaty. Pierwsze ze wskazanych wyżej różnic kursowych (dodatnie lub ujemne) powstają wówczas, kiedy wartość przychodu należnego wyrażonego w walucie obcej, albo kosztu zarachowanego wyrażonego w walucie obcej, po przeliczeniu na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski jest inna (niższa lub wyższa) od wartości tego przychodu (kosztu) w dniu jego faktycznego otrzymania (faktycznego poniesienia), przeliczonej na złote według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tego dnia. Celem tej regulacji jest zatem „korekta” wysokości wcześniej zarachowanego przychodu należnego (kosztu zarachowanego) i określenie osiągniętego przez podatnika przychodu (poniesionego kosztu) w rzeczywistej wysokości, z uwzględnieniem kursu waluty z dnia jego faktycznego uzyskania (poniesienia). Jeżeli zatem wyżej wspomniany przychód lub koszt podlegają uwzględnieniu – zgodnie z przepisami ustawy o CIT – w źródle „zyski kapitałowe” bądź w źródle „pozostałe przychody”, to ich „korekta” również powinna zostać ujęta w tym samym źródle przychodów. Różnice kursowe od wartości środków walutowych zgromadzonych na rachunku podatnika, a także różnice kursowe od udzielonych w walucie pożyczek, stanowią samoistne, niezwiązane z innymi przychodami źródło wystąpienia przychodu bądź kosztu podatkowego. Z uwagi na to, iż definiujący zyski kapitałowe art. 7b ustawy o CIT nie kwalifikuje tego typu przychodów do „zysków kapitałowych”, różnice takie stanowić będą przychody lub koszty podlegające uwzględnieniu w pozostałych przychodach (kosztach) podatnika. W przypadku jednak, kiedy podatnik uzyska pożyczkę lub kredyt w celu sfinansowania określonego zdarzenia gospodarczego, którego wynik w postaci przychodu podlega zaliczeniu do źródła „zyski kapitałowe”, to w takim przypadku ewentualne koszty związane z taką pożyczką lub kredytem, w postaci odsetek i różnic kursowych – stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy o CIT w związku z art. 7 ust. 2 tej ustawy – również powinny zostać ujęte w źródle „zyski kapitałowe”. Zasady obowiązywać będą w przypadku, gdy podatnik – stosownie do treści art. 9b ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT – ustalać będzie różnice kursowe na podstawie przepisów o rachunkowości. Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą wydawcy INFOR PL Kup licencję Witajcie 🙂 W pierwszej kolejności rozwiążę przykład, który był do domu. Oto jego treść: Salda początkowe: rachunek bankowy 400 zł materiały 500 zł zobowiązania wobec dostawców 150 zł należności wobec odbiorców 300 zł Zakupiono materiały u kontrahenta, które przyjęto do magazynu (wartość 300 zł). Zapłata nastąpi za 7 dni (odroczony termin płatności). Zaksięguj operację i zamknij konta. Rozwiązanie: Skoro materiały przyjęto do magazynu, to zwiększy się nam ilość materiałów po stronie Wn (jest to konto aktywne). Zapłata za 7 dni, tzn. jeszcze nie zapłaciliśmy kontrahentowi pieniędzy (gotówka lub przelew, w praktyce najczęściej jest to przelew), a więc nic nam z rachunku bankowego nie odejdzie. Zwiększą się jednak zobowiązania wobec dostawców, ponieważ jesteśmy winni kontrahentowi pieniądze. Dzisiaj przejdziemy do ogólnego pojęcia co to jest przychód, koszt i jakie mamy rodzaje rachunków zysków i strat. Rachunek zysków i strat umożliwia wyliczenie zysku netto oraz wartość podatku dochodowego, który trzeba zapłacić. Jest to uporządkowane zestawienie przychodów i kosztów, który zostały uzyskane i poniesione przez jednostkę. Czym są przychody i koszty? Definicje te są definicjami bilansowymi. Są także uregulowania tych definicji w prawie podatkowym, które są niezbędne dla obliczenia podatku dochodowego. Ja skupię się na tym aspekcie bilansowym. Przychody (i zyski) są zdefiniowane w art. 3 ust. 1 pkt 30 uor. Rozumie się przez to: uprawdopodobnione powstanie w okresie sprawozdawczym korzyści ekonomicznych, o wiarygodnie określonej wartości, w formie zwiększenia wartości aktywów, albo zmniejszenia wartości zobowiązań, które doprowadzą do wzrostu kapitału własnego lub zmniejszenia jego niedoboru w inny sposób niż wniesienie środków przez udziałowców lub właścicieli. O co w tym chodzi? Przychody to inaczej korzyści ekonomiczne, czyli mówiąc po polsku, zarabiamy. Zwiększają się aktywa (np. środki pieniężne) albo zmniejszają się wartości zobowiązań. Rachunek zysków i strat rozróżnia 3 rodzaje przychodów: Przychody netto ze sprzedaży Pozostałe przychody operacyjne Przychody finansowe Przychody ze sprzedaży to przychody z głównej działalności jednostki, czyli np. produkujemy towar X, to jeżeli go sprzedamy przychód ten będzie przychodem ze sprzedaży towarów (na koncie analitycznym można napisać konkretną nazwę produktów). Pozostałe przychody operacje (PPO) są to wymienione w art. 3 ust. 1 pkt 32. Są tam także wskazane pozostałe koszty operacyjne. Ja dla ułatwienia te dwie kategorie rozbiję na przychody i koszty. W szczególności zaliczamy do nich: sprzedaż środka trwałego, środka trwałego w budowie i wartości niematerialno-prawnych (te trzy kategorie możemy sprzedać, wówczas przychód ze sprzedaży to PPO, a kosztem jest wartość netto składnika majątkowego i zalicza się analogicznie do PKO), przychody z działalności socjalnej, subwencje, dotacje, opłaty na dofinansowanie kosztów działalności socjalnej, nadwyżki inwentaryzacyjne (superaty)- inwentaryzację omówię w kolejnych artykułach, ponieważ jest to bardzo obszerny temat, ogólnie chodzi o to, że czegoś mamy za dużo niż to jest wskazane w ewidencji i to jest nadwyżka wykazana w inwentaryzacji, odzysk z likwidacji- np. likwidujemy budynek i zostały nam jakieś części z budynku, które możemy zaliczyć do materiałów, odpisanie zobowiązań przedawnionych, umorzonych, nieściągalnych- w niektórych przypadkach nasi kontrahenci, którym jesteśmy winni pieniądze mogą umorzyć zobowiązanie albo tak długo nie płaciliśmy, że zobowiązanie uległo przedawnieniu (odsyłam do Ordynacji podatkowej), otrzymanie w formie darowizny środka trwałego, środka trwałego w budowie i wartości niematerialnych i prawnych- te składniki majątkowe możemy otrzymać na drodze zakupu, aportu i darowizny. W tym ostatnim przypadku chodzi o to, że ktoś nam go podarował, otrzymane kaucje i wadia przepadłe- dotyczy przetargów oraz wszelkich kaucji, otrzymane kary, grzywny i odszkodowania- np. uzyskane wyrokiem sądowym za rozwiązanie umowy, rozwiązanie rezerw z wyjątkiem rezerw tworzonych na operacje finansowe, od 2016 r. zaliczamy także zyski nadzwyczajne, np. otrzymanie odszkodowania z tytułu utraconego mienia. Przychody finansowe (PF)– są związane z instrumentami finansowymi. Zaliczamy do nich: przychody ze sprzedaży papierów wartościowych, odsetki od udzielonych pożyczek, otrzymane odsetki za zwłokę, dodatnie różnice kursowe (dotyczy to operacji zagranicznych, gdzie kurs walutowy się waha), otrzymane dywidendy od akcji (dywidendy są to przychody wypłacane z zysku w spółce), otrzymane odsetki od lokat, umorzone odsetki, dyskonto otrzymane od weksli, wartość sprzedanych wierzytelności. Co to są koszty? Koszty i straty zostały wskazane w art. 3 ust. 1 pkt 31: rozumie się przez to uprawdopodobnione zmniejszenia w okresie sprawozdawczym korzyści ekonomicznych, o wiarygodnie określonej wartości, w formie zmniejszenia wartości aktywów, albo zwiększenia wartości zobowiązań i rezerw, które doprowadzą do zmniejszenia kapitału własnego lub zwiększenia jego niedoboru w inny sposób niż wycofanie środków przez udziałowców lub właścicieli. Jest to definicja analogiczna do przychodów i zysków. Koszt to (w ujęciu ekonomicznym) wyrażone w mierniku pieniężnym celowe zużycie pracy żywej i uprzedmiotowionej, a także inne wydatki wynikające z przepisów prawa poniesione w związku z normalną działalnością jednostki, których rezultatem są produkty lub usługi. Ważna jest zasada, że każdy koszt to wydatek, ale nie każdy wydatek jest kosztem. Wydatek to wypływ środków pieniężnych z jednostki. Przykłady wydatków, które nie są kosztem: spłata raty kredytu, wypłata dywidendy, zapłata VAT Koszty w rachunku zysków i strat Wyróżniamy 3 rodzaje kosztów: Koszty działalności operacyjnej Pozostałe koszty operacyjne Koszty finansowe Koszty działalności operacyjnej to w sumie temat na osobny wpis. Chodzi o to, że jednostka ma wybór między kosztami układu „4”, „5” i oboma układami, czyli mamy jakby 3 rodzaje ewidencji tych kosztów. Koszty „4” są to koszty układu rodzajowego. Umożliwiają wskazanie jaki rodzaj kosztów ponieśliśmy. Koszty „5” są to koszty układu funkcjonalnego. Odpowiadają na pytanie: gdzie zostały poniesione dane koszty. W zależności od tego układu wyróżniamy dwa rodzaje rachunków zysków i strat: Wariant porównawczy- obejmuje koszty układu rodzajowego „4” Wariant kalkulacyjny- obejmuje koszty układu funkcjonalnego „5” Pozostałe koszty operacyjne (PKO)– dotyczą zdarzeń pośrednio związanych z prowadzeniem działalności: zapłacone kary, grzywnę, odszkodowania w trybie administracyjnym, karnym i karno-skarbowym (nie są to odszkodowania za utracone mienie), zapłacone kaucje i wadia przepadłe (procent od wartości danej kwoty, potrzebne podczas przetargów), przekazane darowizny w formie środka trwałego, środka trwałego w budowie i wartości niematerialnoprawnych, niezawinione niedobory inwentaryzacyjne, przedawnione (prekluzja), umorzone lub nieściągalne należności, które wcześniej nie zostały objęte odpisem aktualizującym, wartość księgowa netto sprzedanych środków trwałych, środków trwałych w budowie i wartości niematerialnoprawnych- jest to wartość składnika majątkowego pomniejszona o odpis amortyzacyjnym, sprzedajemy zawsze z marżą, zamknięcie rozpoczętych inwestycji na skutek braku efektów gospodarczych, koszty utrzymania nieczynnych zakładów jednostki, zakładowych obiektów socjalnych, od 2016 r. zaliczamy także straty nadzwyczajne, np. w wyniku pożaru, katastrof. Koszty finansowe: zapłacone odsetki od kredytów, zapłacone odsetki za nieterminową płatność (zwłokę), odsetki od obligacji emitowanych przez jednostkę, przedawniona, umorzona pożyczka, trwała utrata wartość udziałów i innych papierów wartościowych, które stanowią aktywa finansowe, ujemne różnice kursowe wynikające z wahań waluty, dyskonto przy sprzedaży weksli, prowizje od zaciągniętych kredytów, wartość ewidencjonalna sprzedanych udziałów i akcji będących krótkoterminowymi aktywami finansowymi, odsetki z tytułu leasingu finansowego. Niektóre z tych pozycji wykazujemy tzw. persaldo. Oznacza to że jeżeli mamy do danej transakcji zarówno koszt jak i przychód to wykazujemy tylko jedną pozycję w RZiS. Przykładowo: sprzedano środek trwały w cenie sprzedaży 5 000 zł. Wartość początkowa 7 000 zł, umorzenie 1 000 zł. PPO wynosi 5 000 zł, PKO 6 000 zł. Wykazujemy jako stratę z tytułu rozchodu niefinansowych aktywów trwałych w wysokości 1 000 zł. Pozycje wykazywane persaldo: zbycie niefinansowych aktywów trwałych, czyli środków trwałych, wartości niematerialnych i prawnych, inwestycji, zbycie finansowych aktywów, czyli inwestycje krótkoterminowe, różnice kursowe. Kto stosuje jaki wariant rachunku zysków i strat (RZiS)? Wariant porównawczy stosują jednostki, które zajmują się handlem i w niewielkim stopniu produkują, a wariant kalkulacyjny jednostki, które kalkulują jednostkowy koszt wytworzenia. Jeżeli jednak jednostka zajmuje się handlem, a chce wykonywać wariant kalkulacyjny to nic nie stoi na przeszkodzie 😉 W następnym wpisie może omówię szczegółowo koszty „4” i „5”, a wynik finansowy i zrobię parę przykładów. Do zobaczenia 🙂 Sprawdź swoją wiedzę z tematu… Przychody i koszty, czyli jaki rachunek zysków i strat Na zakończenie roku trzeba rozliczyć różnice kursowe. W rachunku zysków i strat wykazuje się je po skompensowaniu (per saldo), odpowiednio jako przychód lub koszt finansowy. Tworzenie na koniec roku obrotowego sprawozdań finansowych łączy się z koniecznością powtórnej wyceny składników majątku na dzień bilansowy. Oznacza to również obowiązek przeliczenia wszystkich aktywów i pasywów w walutach obcych po kursie aktualnym na ten dzień. Taki wymóg nakłada na spółki art. 30 ust. 1 pkt 1 ustawy o rachunkowości. Zgodnie z tym przepisem nie rzadziej niż na dzień bilansowy wycenia się wyrażone w walutach obcych: • składniki aktywów (z wyłączeniem udziałów w jednostkach podporządkowanych wycenianych metodą praw własności) i pasywów - po obowiązującym na ten dzień średnim kursie ustalonym dla danej waluty przez Narodowy Bank Polski oraz • gotówkę, znajdującą się w jednostkach prowadzących kupno i sprzedaż walut obcych - po kursie, po którym nastąpił jej zakup, jednak w wysokości nie wyższej od średniego kursu ustalonego na dzień wyceny dla danej waluty przez Narodowy Bank Polski. Obecna sytuacja na rynku i znaczne wzrosty kursów walut wpłyną niewątpliwie na powstanie znacznych różnic kursowych na dzień tworzenia rocznych raportów. Przeanalizujmy więc ewidencję księgową i ujęcie w sprawozdaniu finansowym transakcji kupna i sprzedaży w walutach obcych. W przypadku spółek sprzedających towary kontrahentom np. z Unii Europejskiej wzrost kursu euro na dzień bilansowy spowoduje, że będą one musiały ująć w księgach rachunkowych przychody finansowe. Będzie tak, jeżeli kurs zastosowany na dzień zaewidencjonowania należności okaże się niższy od średniego kursu NBP ustalony na dzień bilansowy. Różnice kursowe powstałe w takim przypadku można zaksięgować w następujący sposób: strona Wn konta 203 - Rozrachunki z odbiorcami zagranicznymi, strona Ma 750 - Przychody finansowe. Z kolei w przypadku zakupu towarów wzrost kursów walut spowoduje powstanie kosztów finansowych. Stanie się tak, jeżeli kurs na dzień zaewidencjonowania zobowiązania będzie niższy od średniego kursu NBP ustalony na dzień bilansowy. Taką różnicę można zaksięgować następującym zapisem: strona Wn konta 756 - Koszty finansowe, strona Ma konta 204 - Rozrachunki z dostawcami zagranicznymi. W sprawozdaniu finansowym różnice kursowe - stanowiące koszty i przychody finansowe - wykazuje się per saldo. W rachunku zysków i strat należy więc ująć: • przychody finansowe - w przypadku nadwyżki dodatnich różnic kursowych nad ujemnymi - w pozycji (wariant kalkulacyjny rachunku) lub (wariant porównawczy rachunku), • koszty finansowe - w przypadku nadwyżki ujemnych różnic kursowych nad dodatnimi - w pozycji (wariant kalkulacyjny rachunku) lub (wariant porównawczy rachunku). Warto jednak pamiętać, że nie zawsze różnice kursowe powstałe po wycenie bilansowej stanowią koszt finansowy lub przychód finansowy. Zgodnie z art. 30 ust. 4 ustawy o rachunkowości, w uzasadnionych przypadkach różnice kursowe (powstałe w wyniku wyceny bilansowej) zalicza się do kosztu wytworzenia produktów lub ceny nabycia towarów, a także ceny nabycia lub kosztu wytworzenia środków trwałych, środków trwałych w budowie lub wartości niematerialnych i prawnych. Będzie tak, np. jeżeli zobowiązania w walutach obcych zostały zaciągnięte na sfinansowanie budowy środków trwałych. Do momentu oddania ich do używania różnice kursowe ujmuje się jako zwiększenie lub zmniejszenie wartości środków trwałych w budowie. Kliknij aby zobaczyć ilustrację. Jak ująć w bilansie zaliczkę w walucie obcej AGNIESZKA POKOJSKA @ PODSTAWA PRAWNA • Art. 30 ust. 1 pkt 1 ustawy z 29 września 1994 r. o rachunkowości ( z 2002 r. nr 76, poz. 694 z późn. zm.). Przygotuj się do stosowania nowych przepisów! Poradnik prezentuje praktyczne wskazówki, w jaki sposób dostosować się do zmian w podatkach i wynagrodzeniach wprowadzanych nowelizacją Polskiego Ładu. Tyko teraz książka + ebook w PREZENCIE Wynik na działalności operacyjnej obejmuje wynik na sprzedaży produktów, czyli przychody za sprzedaży produktów minus koszty wytworzenia sprzedanych produktów, koszty ogólne zarządu i koszty sprzedaży. Zaliczymy tu również przychody ze sprzedaży skorygowane o wartość sprzedanych towarów i materiałów według cen nabycia i koszty handlowe. Do wyniku operacyjnego należy też wynik na pozostałych kosztach i przychodach operacyjnych pomniejszonych o pozostałe koszty operacyjne. Przychody ze sprzedaży w rachunku zysków i strat podaje się w faktycznie uzyskanych cenach z uwzględnieniem upustów i bonifikat. Według ustawy o rachunkowości do przychodów operacyjnych zalicza się przychody ze sprzedaży produktów, towarów i materiałów (do końca 1994 roku przychody ze sprzedaży materiałów były traktowane jako tzw. pozostałe przychody zewnętrzne). Do pozostałych przychodów operacyjnych, które nie są bezpośrednio związane z działalnością gospodarczą przedsiębiorstwa, zalicza się natomiast: przychody ze sprzedaży lub likwidacji środków trwałych i inwestycji rozpoczętych, odpisanie przedawnionych zobowiązań, otrzymane odszkodowania, kary, grzywny, otrzymane nieodpłatnie składniki majątku, dotacje, subwencje i dopłaty na inne cele niż nabycie lub wytworzenie środków trwałych albo wykonanie prac rozwojowych, a także nie wykorzystanie zgodnie z przeznaczeniem rezerwy ustalone poprzednio w ciężar pozostałych kosztów Każdemu przychodowi towarzyszy koszt jego uzyskania. W związku z tym do kosztów działalności operacyjnej należą koszty operacyjne związane z prowadzeniem działalności produkcyjnej, usługowej i handlowej oraz pozostałe koszty operacyjne. Do pierwszej grupy zaliczamy wartość sprzedanych towarów i materiałów, koszty wytworzenia produktów, które mogą być ujęte w układzie kalkulacyjnym lub rodzajowym. Układ kalkulacyjny obejmuje koszty wytworzenia produktów, koszty zarządu i koszty sprzedaży. Natomiast w układzie rodzajowym bierze się pod uwagę rodzaj zużytych czynników i siły roboczej, czyli koszty amortyzacji, zużycia materiałów i energii, usługi obce, wynagrodzenia, świadczenia na rzecz pracowników, podatki, opłaty, czynsze i dzierżawy, a także pozostałe koszty materialne i niematerialne. Nie związane bezpośrednio z działalnością gospodarczą przedsiębiorstwa są pozostałe koszty operacyjne. Należą do nich koszty związane ze sprzedażą, likwidacją lub nieplanowanymi odpisami amortyzacyjnymi środków trwałych, zwłaszcza ich wartości w części dotychczas nie umorzonej, odpisanie kosztów inwestycji rozpoczętych, które nie dały zamierzonego efektu gospodarczego, skutki likwidacji wartości niematerialnych i prawnych, odpisanie należności przedstawionych, umorzonych, nieściągalnych oraz utworzenie rezerw, skutki aktualizacji wartości zasobów rzeczowych składników majątku obrotowego, zapłacone odszkodowania, kary i grzywny oraz darowizny na rzecz osób fizycznych i prawnych oraz innych jednostek Drugą część wyniku finansowego stanowi wynik na operacjach finansowych. Jest to różnica między należnymi przychodami z operacji finansowych a kosztami tych operacji. Do przychodów finansowych zalicza się: dywidendy z tytułu udziału w innych jednostkach, kwoty należne i wpływy ze sprzedaży papierów wartościowych, w tym z zakupu obligacji przez emitenta, odsetki i prowizje od środków pieniężnych stanowiących lokaty na rachunkach bankowych, odsetki od udzielonych pożyczek i kredytów, dyskonto potrącone przez jednostkę przy zakupie weksli i czeków obcych, dodatnie różnice kursowe ustalone przy spłacie należności i zobowiązań oraz wycenie środków pieniężnych i papierów wartościowych. Odpowiednio do przychodów występują też koszty finansowe, czyli: odsetki i prowizje od zaciągniętych kredytów i pożyczek, dyskonto potrącone przez nabywcę przy sprzedaży dla niego weksli i czeków, straty na sprzedaży papierów wartościowych, odpisy aktualizujące wartość finansowego majątku trwałego oraz krótkoterminowych papierów wartościowych, ujemne różnice kursowe, utworzenie rezerw na pewne lub prawdopodobne straty, jeśli dotyczą operacji finansowych (np. udzielonych gwarancji lub poręczeń).3 Wynik na działalności gospodarczej skorygowany z wynikiem na operacjach nadzwyczajnych stanowi wynik finansowy brutto. Wynik na operacjach nadzwyczajnych tworzą straty i zyski nadzwyczajne, przez które rozumie się skutki finansowe zdarzeń powstających niepowtarzalnie poza zwykłą działalnością jednostki, a w szczególności spowodowane zdarzeniami losowymi, zaniechaniem lub zamieszaniem pewnego rodzaju działalności oraz postępowaniem upadłościowym. Wynik finansowy netto oblicza się natomiast przez skorygowanie wyniku finansowego brutto o obowiązkowe zmniejszenie zysku lub zwiększenie straty. Chodzi tu głównie o podatek dochodowy oraz inne obciążenia obligacyjne wyniku. Ustalony w ten sposób wynik finansowy pełni w przedsiębiorstwie rolę miernika stopnia realizacji wyznaczonego celu finansowego. Wynik ten określa tempo wzrostu poniesionych w procesie gospodarczym nakładów oraz potencjalne korzyści właścicieli wniesionego do przedsiębiorstwa kapitału. Obliczenie wyniku na poszczególnych poziomach jego tworzenia pozwala identyfikować czynniki, które wpływają na jego Obowiązujący w Polsce wzór rachunku wyników jest dostosowany do potrzeb sprawozdawczości wszystkich podmiotów gospodarczych. W zależności jednak od formy organizacyjno – prawnej niektóre jego elementy mogą się różnić. W firmach, w których wynikiem finansowym jest strata, w rachunku nie występują elementy podziału wyników. W takim wypadku przedsiębiorstwo musi w sprawozdawczości finansowej wykazać źródła pokrycia strat. Straty mogą występować pod warunkiem, że moją charakter przejściowy, ale w perspektywie dłuższego czasu zyski powinny z nadwyżką rekompensować poniesione straty. W polskim prawodawstwie dopuszcza się dwa sposoby zestawienia rachunku wyników, różniące się sposobem ujęcia w nim kosztów. Istnieje rachunek zysków i strat porównawczy, który oparty jest na rodzajowym układzie kosztów oraz rachunek wyników kalkulacyjnych, uwzględniający kalkulacyjny układ kosztów. W pierwszym przypadku istnieje możliwość nie sporządzania kalkulacji. Dla ustalenia wyniku na sprzedaży produktów skorygowane o zmianę stanu produktów pomniejsza się o koszty działalności operacyjnej, obejmujące koszty w układzie rodzajowym. Koszty według rodzajów obejmują między innymi: amortyzację majątku trwałego, zużycie materiałów i energii, usługi obce, wynagrodzenia, narzuty na wynagrodzenie i inne. W przypadku kalkulacyjnego układu kosztów przychody ze sprzedaży pomniejszone są o wartość sprzedanych towarów i materiałów, koszt wytworzenia sprzedanych produktów, koszty ogólne zarządu oraz koszty sprzedaży. Przy tym rozwiązaniu należy prowadzić odpowiednio rozbudowaną ewidencję kosztów i sporządzić kalkulację Trzecią częścią sprawozdania finansowego stanowi informacja dodatkowa. Jest ona uzupełnieniem bilansu oraz rachunku wyników. Informacja ta zawiera dane i wyjaśniania nieodzowne do przedstawienia realnego obrazu sytuacji majątkowej, finansowej i dochodowej firmy. Informacje dodatkowe powinna posiadać objaśnienie stosowanych metod wyceny i sporządzania sprawozdania finansowego oraz przedstawienia przyczyn ich zmian w stosunku do roku poprzedniego. Musi też zawierać uzupełniające dane o aktywach i pasywach bilansu, np. wartość gruntów użytkowanych wieczyście, wartość środków trwałych użytkowanych na podstawie umowy najmu lub dzierżawy, strukturze kapitału podstawowego, podział zobowiązań na krótkoterminowe i długoterminowe, wykaz czynnych i biernych rozliczeń między okresowych itp. Powinny się w tej części sprawozdania znaleźć dane o elementach rachunku wyników, czyli o kosztach zużycia materiałów, energii, usług obcych, amortyzacji, wynagrodzeń oraz podstawowe informacje dotyczące pracowników i organów 1 M. Sierpińska, T. Jachna, op. cit., s. 63. 2 M. Sierpińska, D. Wędzki, op. cit., s. 29-30. 3 M. Sierpińska, T. Jachna, op. cit., s. 66-67. 4 Sierpińska, D. Wędzki, op. cit., s. 31. 5 T. Waśniewski, W. Skoczylas, op. cit., s. 21-22. 6 L. Bednarski, T. Waśniewski, Analiza finansowa w zarządzaniu przedsiębiorstwem, Warszawa 1996, s. 241. Dzień dobry. Czy w programie istnieje jakiś sposób na ustawienie definicji Rachunku Zysków i Strat, tak aby dla konkretnych pozycji wykazywał per saldo? Na przykładzie - o co chodzi: - mamy konto 750-02 na którym są dodatnie różnice kursowe - dajmy na to 600 PLN - mamy konto 751-02 na którym są ujemne różnice kursowe - dajmy na to 200 PLN No i wiemy, że RZiS można ustawić tak aby zaciągał te: - 600 PLN do " finansowe - 200 PLN do " finansowe Ale generalnie różnice kursowe powinny być wykazane per saldo. Czyli generalnie 600-200 = 400 PLN. I w RZiS powinno się to zaczytać wyłącznie do pozycji " finansowe - w kwocie 400 PLN Natomiast " finansowe powinny wskazywać 0,00 PLN. Czy da się jakoś ustawić definicję tak aby program sam to wyliczał? Tzn. wiemy, że można by było ustawić definicje tak żeby np. od konta 750-02 (600 PLN) system odejmował konto 751-02 (200 PLN), no ale w następnym roku obrotowym przy innych wartościach to może stracić sens. Bo jeżeli np. w przyszłym roku byłoby na odwrót i: - konto 750-02 na którym są dodatnie różnice kursowe - wykazywałoby 200 PLN - konto 751-02 na którym są ujemne różnice kursowe - wykazywałoby 600 PLN To system wykonując działanie 750-02 (200 PLN) - 751-02 (600 PLN) wykazywałby " finansowe - w kwocie minus 400 PLN, a powinien wykazać po prostu 0,00 PLN. Natomiast " finansowe powinny wskazywać w tym wypadku 400 PLN (a nie 600 PLN). Proszę dać znać czy coś da się z tym zrobić i czy dobrze wyjaśniliśmy o co nam chodzi. Edytowane 29 Września 2020 przez Bożena Bielecka

dodatnie różnice kursowe w rachunku zysków i strat