NSA: zdjęcie z fotoradaru to za mało, aby stracić prawo jazdy. Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że nie można skazać kogoś, komu nie udowodniono wykroczenia. W praktyce jednak - jak donosi dziennik "Rzeczpospolita" - uprawnienia odbierane są na podstawie zdjęć z fotoradaru. Jak czytamy, "Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, że Koszt Mandatu Z Fotoradaru. Koszt mandatu z fotoradaru może być bardzo zróżnicowany. W zależności od kraju, w którym się znajdujesz, mandat może wynosić od kilku do kilkudziesięciu euro. To, jak dużo będziesz musiał zapłacić, zależy od tego, jak poważne było przewinienie, które popełniłeś i jak duża jest skala wykroczenia. Mam pytanie związane z wystawieniem mandatu przez ITD, a właściwie o czasie jaki mają na to. Złapałem się na fotoradar 15-08-2013 Prowadziłem samochód którego nie byłem właścicielem i takie oświadczenie (nr 2) zostało wysłane. Po tak długim czasie żadne pismo nie przychodziło, aż do dzisiejszego dnia. Po otrzymaniu takiego wezwania mamy kilka opcji: • potwierdzenie, że to my prowadziliśmy lub wskazanie innego kierowcy, jeśli to jemu użyczyliśmy pojazd, co wiąże się z przyjęciem mandatu lub obciążeniem nim wskazanego kierowcy, • odmowa wskazania kierowcy. Wówczas mandatem obciążony zostaje właściciel pojazdu, a karą jest A także dokumentu zezwalającego funkcjonariuszom Komendy Policji w Pacanowie na prowadzenie pomiarów w lokalizacji umiejscowienia fotoradaru przy użyciu radarowego przyrządu kontroli prędkości, wydaną i podpisaną przez odpowiedzialnego za ten rejon Komendanta Policji na wskazany czas kontroli (Ustawa prawo o ruchu drogowym Dz. U. z Współwłaściciel pojazdu, otrzymuje tym samym nakaz wypełniania jednego z 3 oświadczeń, z których żadne nie musi go dotyczyć. Spójrzmy na przykład oświadczenia nr 1 w cześci A (w innych wezwaniach moze to być literka, cyfra rzymska, kropeczka - nieistotne) UWAGA: samo istnienie tej opublikowanej części A (wzory oświadczeń) przesądza, że jest to bezprawne wezwanie 41qcAV. 22 Zdjęcia z fotoradarów nie mogą zgodnie z prawem być podstawą do karania za wykroczenie Fotoradary to już stały element drogowego krajobrazu Polski. Praktycznie każdy kierowca spodziewa się, zwłaszcza w okresie wakacyjnym, mimowolnego uczestnictwa w konkursie "zbieraj punkty, wygrywaj nagrody". Każdy kto choć w niewielkim stopniu zna temat, szybko skojarzy charakterystyczne wezwania, uzupełnione zdjęciami zawierającymi niezbite przecież dowody na popełnione wykroczenie. Mało tego, takie zdjęcie - wraz ze szczegółowym raportem - często uświadamia właścicielowi pojazdu, że on sam lub ktoś prowadząc jego samochód popełnił wykroczenie. Najczęściej bowiem nie pamięta się trasy, którą się pokonało. I jak taki raport kwestionować, skoro wszystko się zgadza - przekroczoną prędkość i sprawcę widać na zdjęciu, dodatkowo mamy wydruk z urządzenia - nic tylko przyznawać się i płacić. W taki oto sposób tłumaczą nam działanie fotoradarów rozmaite służby, zainteresowane nie bezpieczeństwem, tylko pieniędzmi. Straż miejska właśnie żegna się z kasą, wpływającą do gminnych budżetów (wnosząc z towarzyszącej temu histerii i poziomu stosowanej argumentacji - kasą niemałą), ale urządzenia te pozostają w posiadaniu polskiej "Guardia di Finanza", czyli Inspekcji Transportu Drogowego, będącej w rzeczywistości organem podatkowym, dbającym nie o lokalny, lecz centralny budżet. Jak jest natomiast w rzeczywistości - czy zdjęcia i raporty z fotoradarów to dowody wystarczające na gruncie polskiego prawa do skazywania za przekroczenie prędkości? Jak już wcześniej sygnalizowaliśmy - sposób identyfikacji pojazdów, stosowany przez fotoradarowe służby - nie jest zgodny z obowiązującymi przepisami: Stanowisko to było kilkukrotnie podzielane przez Sąd Najwyższy, który wydał kilka wyroków jednoznacznie wskazujących, że tablice rejestracyjne nie są znakiem identyfikacyjnym pojazdu. Wszędzie tam, gdzie prawo mówi o identyfikacji pojazdu - tam odnosi się do numerów nadwozia lub VIN. Nigdzie za to nie ma mowy o tablicach rejestracyjnych. Dobitny przykład to wyrok Wyrok Sądu Najwyższego - Izba Karna z dnia 6 maja 2003 r. sygn. akt III KK 118/03. Oddajmy głos SN: Sąd Najwyższy wielokrotnie już stwierdzał w swych judykatach (zob. wyrok z 17 maja 2000 r., V KKN 143/00 - , wyrok z 18 maja 2000 r., V KKN 80/00 - niepubl., wyrok z 30 sierpnia 2000 r., V KKN 263/00 - ), że posłużenie się dla oznaczenia używanego pojazdu autentycznymi tablicami rejestracyjnymi wydanymi dla oznaczenia innego pojazdu, nie stanowi ani przestępstwa określonego w art. 270 § 1 KK, ani też przewidzianego w art. 306 KK, gdyż sprawca zamienia tablice rejestracyjne, lecz ich nie podrabia, nie przerabia, nie używa tak podrobionych lub przerobionych tablic. Tablice rejestracyjne nie są także, w rozumieniu art. 306 KK, znakami identyfikacyjnymi pojazdu na równi z numerami nadwozia, czy silnika. Analizowane zachowanie może stanowić co najwyżej wykroczenie określone w art. 94 § 2 KW bądź w art. 97 KW w związku z art. 71 ust. 2 Prawa o ruchu drogowym. Oznacza to także, że nawet podrabianie i fałszowanie tablic nie jest przestępstwem, ponieważ w przepisach Kodeksu karnego mowa jest o znakach identyfikacyjnych, którymi tablice nie są. Mowa tu może być co najwyżej o wykroczeniu, polegającym na naruszaniu przepisów dotyczących ruchu drogowego (art. 97 Kodeksu wykroczeń). Co natomiast w przypadku kiedy zdjęcie jest dość wyraźne i mniej więcej widać, kto na nim jest? Otóż zgodnie z prawem - nic. Sąd mógłby w takiej sytuacji powołać biegłego antropologa, a ten w w 90% przypadków stwierdzi jedną z dwóch rzeczy: że osoby nie da się rozpoznać albo że się da, ale tylko z pewnym prawdopodobieństwem (niech to będzie nawet 95%). Sęk w tym, że prawo karne (w tym wykroczeniowe), interpretowane literalnie - nie pozwala nikogo skazać na podstawie prawdopodobieństwa, a więc de facto domniemania. Taka identyfikacja nie posiada bowiem najważniejszej cechy dowodu, którą jest pewność. Tym właśnie dowód różni się od uprawdopodobnienia - nie mówi on o pewnym prawdopodobieństwie wystąpienia danego zdarzenia, tylko stwierdza że miało ono miejsce na pewno. Zgodnie z procedurą nie jest możliwe skazanie kogokolwiek na podstawie jedynie uprawdopodobnienia, a wszelkie wątpliwości - choćby było ich 5% - muszą być rozstrzygane na korzyść obwinionego. Zwłaszcza, że opinia biegłego antropologa ograniczona jest tylko do osób poddanych próbie wytypowanych przez sąd lub wnioskowanych przez oskarżyciela publicznego, więc nie wyklucza, że może istnieć osoba będąca z rodziny lub otoczenia podejrzanego, która jeszcze bardziej jest podobna do wizerunku ujawnionego na zdjęciu – a każdy przecież przyzna, że członkowie rodziny mogą być bardzo podobni do siebie, a często to oni są w kręgu możliwych użytkowników pojazdu. Sęk w tym, że ograniczony czas (takie postępowanie się szybko przedawnia), koszty, błahość sprawy i nonszalancja prawna straży miejskiej czynią niemożliwym wiarygodne udowodnienie winy na podstawie fotografii przy stosowaniu umiejętnej obrony. Słowem: gdyby organy mandatowe stosowały się do uregulowań prawa - musiałyby odrzucać nie 50, ale ok. 97-98% zdjęć robionych przez fotoradary, zostawiając tylko te o najwyższej jakości, pozwalające na nie budzącą wątpliwości identyfikację przy założeniu, że nie popełniłyby innych błędów w pomiarach (o czym dalej). No dobrze. Załóżmy teoretycznie, że nie ma już wątpliwości co do sprawcy: za kierownicą siedział pan Kowalski. Pozostaje jednak zadać pewne podstawowe pytanie, na które wszelkie służby i niektóre sądy odpowiedzi już sobie same dawno udzieliły - czy raport z fotoradaru jest wiarygodnym dowodem na popełnienie wykroczenia? Odpowiedź jest jasna – NIE! I nie ma co do tego wątpliwości każdy kto zetknął się z techniką wykorzystywaną do produkcji i działania fotoradarów - np. czytając nasz artykule: Nie ma urządzeń nieomylnych, a nawet jeżeli są, to fotoradary z pewnością się do nich nie zaliczają. I sądy to wiedzą. Oczywiście nie polskie - tylko brytyjskie. Otóż po serii wyroków, każdy brytyjski fotoradar musi robić dwa zdjęcia - w ustalonym odstępie czasu. Na pojedynczym zdjęciu prędkości nie widać, ale na dwóch - już tak. Można określić ją na podstawie dystansu, pokonanego przez pojazd - w odniesieniu do znaczników na drodze. Polskim sądom i służbom możliwe błędy (a te zdarzają się często) - nie przeszkadzają, dominuje za to podejście, że skoro urządzenie dało taki wydruk - to tak musiało być. I na koniec ciekawostka - instrukcja fotoradaru Fotorapid CM mówi, że jego pomiary muszą być stale monitorowane przez operatora w celu wyeliminowania zjawiska podwójnego odbicia fal (występuje kiedy z przeciwka nadjeżdża inny pojazd - którego na zdjęciu widać nie będzie), a zdjęcia wykonane bez nadzoru nie mają wartości dowodowej. Jak widać sam producent stwierdza, że jego urządzenia nie są bezobsługowymi automatami. Dlatego każdemu przenośnemu Fotorapidowi zawsze towarzyszą strażnicy miejscy lub inspektorzy którzy nadzorują (lub nie, bo nikt tego nie kontroluje) pracę urządzenia przenośnego. Stąd proste pytanie: gdzie siedzi operator stacjonarnego radaru zainstalowanego w pudle na maszcie? Jak widać zdjęcie z fotoradaru powinno być uznawane przez sądy za niedopuszczalny materiał dowodowy z wielu względów, a wszystkie one są precyzyjnie określone w polskim prawie. Cóż to bowiem za dowód jeśli nie identyfikuje pojazdu w sposób przepisowy, nie identyfikuje sprawcy w sposób wystarczający, a pomiary prędkości których dokonuje nie są wiarygodne. doda jeszcze, że paradoksalnie zdjęcie na którym jest postać bardzo podobna do obwiniony może być podstawą do jego uniewinnienia przez sąd, wystarczy, że oskarżenie nie jest o wykroczenie drogowe (czyli z art. 92a kw – przekroczenie prędkości lub 92 par. 1 kw – wjazd na czerwonym świetle) ale o niewskazanie komu powierzył pojazd czyli z art. 96 par. 3 kw. Wyobraź sobie Czytelniku, że obwiniony wskazując na fotografię broni się tak: „Wysoki Sądzie, a kogo miałem wskazać jeśli nikomu nie powierzałem, bo jak widać na zdjęciu prawdopodobnie to ja kierowałem (choć pewności mieć nie mogę), a zgodnie z prawem nie muszę się samooskarżać? Czy aby uniknąć kary miałem kłamać, narażając się przy tym na odpowiedzialność za przestępstwo fałszywego oskarżenia o wykroczenie? Czy oskarżyciel publiczny stawiając mi zarzut i składając wniosek o ukaranie wykluczył na podstawie fotografii, że na pewno nie ja kierowałem? Skąd przekonanie, że powierzyłem pojazd komuś innemu i że zataiłem ta informację przed uprawnionym organem?” - po takiej logicznej argumentacji, bez szafowania paragrafami ale opartej na fotografii z fotoradaru obwiniony z art. 96 par. 3 kw powinien zostać przez sąd uniewinniony, bo jest to wystarczające uwolnienia z zarzutów ale za mało i brak czasu, by wytoczyć nowe postepowanie sądowe za inne wykroczenie. To jest jedno z kluczowych podstaw do obrony przed fotoradarami zawarte w naszej metodzie i naszych dokumentach, ważne jednak, by bronić się umiejętnie i niczego po drodze nie spieprzyć: Ps. Oczywiście fotoradary są bezprawne nie tylko z powodu zdjęć. W ogóle nie są przewidziane przez polskie prawo Polskie drogi pokryte są wydajną siecią pomocą funduszy z Unii Europejskiej w 2017 roku zakupiono ponad 600 nowych urządzeń, które są w stanie rejestrować również ruchomy obraz, zaś stare lub uszkodzone aparaty poddano naprawom. Wdrożenie planu związanego z wymianą, naprawą lub instalacją urządzeń prosto z fabryki potrwa jeszcze przez kolejne dwa lata. W tym czasie sukcesywnie będą oddawane do użytku kolejne fotoradary. Wchodzące do służby narzędzia służące do nakładania kar mają być także bardziej efektywne, czyli ich zadaniem będzie dokonywanie dokładniejszych pomiarów prędkości. Ich skuteczność będzie znacznie przewyższać działanie tak zwanych suszarek, czyli ręcznych radarów policyjnych, którymi prędkość mierzy policjant z drogówki. Możliwość rejestrowania obrazu przez nowe fotoradary pozwala bardzo dokładnie ocenić, czy dany kierowca popełnił wykroczenie drogowe. Do tej pory osoby, które otrzymały mandat z fotoradaru często mogły podważyć jego wiarygodność. Kara wraz z wydrukiem przedstawiającym samochód z widocznymi numerami rejestracyjnymi przychodzi listem poleconym - pokwitowanie odbioru skutkuje przyjęciem mandatu i koniecznością opłacenia go w ciągu 7 dni od daty złożenia podpisu. Kto płaci za mandat z fotoradaru?Za kierownicą pojazdu, któremu zrobiono zdjęcie w czasie przekraczania prędkości, nie zawsze siedzi jego właściciel, a to trochę komplikuje sytuację związaną z opłatą za mandat. To szczególnie trudna sytuacja, jeśli sfotografowany pojazd należy do wypożyczalni lub jest autem służbowym i stanowi element floty firmy. W Polsce nie można bowiem karać za sam fakt posiadania samochodu. Przepisy stoją po stronie właścicieli, ale ci muszą wykazać się refleksem, czyli zgłosić, kto danego dnia kierował posiadanym przez nich samochodem. W przypadku zaniedbania tej czynności trzeba się liczyć z dodatkową grzywną. Oczywiście, pieniądze czy odpowiedzialność trudno wyegzekwować, zwłaszcza jeśli udostępniło się pojazd komuś z rodziny czy ze znajomych. Jeśli chodzi o płacenie kary w przypadku, kiedy pojazd był wynajęty, wówczas firma otrzymuje mandat i go płaci, ale kwotę grzywny ściąga z karty kredytowej klienta, który ten mandat z fotoradaru "złapał" w okresie korzystania z auta. Kierowcy mają świadomość, że wraz ze zdjęciem i grzywną prawo jazdy może być obciążone punktami karnymi. W takiej sytuacji wiele osób stosuje wybieg - zgodnie z prawem kierowca, do którego przyszedł mandat może powiedzieć, że na zdjęciu jest, przykładowo, ktoś z rodziny, kto ma prawo jazdy. Czas, który przysługuje na wskazanie osoby kierującej wynosi 21 dni. Wówczas to tamta osoba otrzymuje grzywnę i punkty, nierzadko chroniąc w ten sposób kogoś przed otrzymaniem takiej ilości punktów, która spowodowałaby utratę uprawnień do kierowania pojazdami. Jeśli się to nie wydarzy, właściciela czeka mandat, punkty oraz tak zwana kara administracyjna wynosząca 50% wartości przyznanego mandatu. Można także po prostu powiedzieć, że nie wie się, kto w danym dniu prowadził samochód - wtedy pozostaje do zapłacenia jedynie mandat, bez punktów. Czy mandat z fotoradaru może ulec przedawnieniu?Przedawnienie mandatu to coś, na co bardzo liczą wszyscy ukarani kierowcy lub właściciele pojazdów, na które wystawiono grzywnę. Inspekcja Transportu Drogowego informuje, że kara na podstawie zdjęcia z fotoradaru może być nałożona w ciągu 180 dni od chwili wykroczenia. Straż Miejska natomiast nalicza 180 dni od momentu odczytania danych z urządzenia. Służby różnie interpretują przepisy, co w wybranych przypadkach może działać na korzyść obywatela. Jeśli w ciągu roku nie zostało wszczęte postępowanie sądowe za niezapłacony mandat, to karalność czynu ustaje po 12 miesiącach. Gdy postępowanie zostało wszczęte, to karalność ustaje po upływie dwóch lat. Dopiero kiedy ten czas minie, osoba, która otrzymała mandat ze zdjęciem drogą pocztową za pokwitowaniem może odetchnąć z ulgą. Jednak służby działają coraz lepiej i ściągalność mandatów za przekroczenie prędkości z każdym rokiem wzrasta. Skutecznym sposobem na uniknięcie konieczności płacenia mandatu jest nieprzyjęcie go oraz odwołanie się od decyzji. Można to zrobić, jeśli fotografia nie jest wystarczająco wyraźna, znajdują się na niej inne pojazdy albo w sytuacji, kiedy skończył się termin ważności tak zwanego świadectwa legalizacji fotoradaru. Jeśli to nie zadziała, trzeba po prostu zacisnąć pasa i zapłacić za prawdopodobnie najgorsze i równocześnie najdroższe zdjęcie w życiu. Gdy otrzymamy mandat za przekroczenie prędkości, zarejestrowane przez fotoradar, nie zawsze musimy go przyjmować. Mamy prawo odmówić przyjęcia mandatu z fotoradaru, gdy nie spełnia on określonych wymogów. Kiedy można odmówić przyjęcia mandatu?Warto mieć na uwadze, że zdjęcie zrobione przez fotoradar może być dowodem popełnienia wykroczenia, a co za tym idzie – nałożenia mandatu, tylko wtedy, gdy spełnia określone wymogi: na fotografii nie mogą być widoczne dwa samochody, jadące obok siebie; na zdjęciu powinien być widoczny numer rejestracyjny auta (czy to tablica rejestracyjna czy też nalepka z numerem na szybkie auta); do zdjęcia powinna być dołączona kopia świadectwa legalizacyjnego któryś z wymienionych wyżej wymogów nie został spełniony, możemy nie przyjąć mandatu. Sprawa trafi, co prawda, do sądu, ale będzie mogli uniknąć zapłaty dostaniemy mandatu również wtedy, gdy od popełnienia wykroczenia minął rok. Warto również pamiętać o terminach, w jakich straż miejska czy Policja powinny wystawić mandat. Ich przekroczenie może wiązać się bowiem z możliwością odmowy przyjęcia również: Co warto wiedzieć o mandatach karnych? W jakim terminie powinniśmy otrzymać mandat? Nowelizacja Kodeksu drogowego zmieniła terminy nakładania grzywien za wykroczenia drogowe. Od 31 grudnia 2010 roku Policja, straż miejska oraz inspekcja transportu drogowego mają 180 dni na wystawienie mandatu (za wykroczenie wykryte przy pomocy fotoradaru).Te 180 dni to termin także na to, by ustalić sprawcę wykroczenia, jeżeli ten nie jest znany Policji czy straży miejskiej (np. ze względu na to, że zdjęcie jest nieczytelne i konieczne jest podjęcie dodatkowych czynności w celu ustalenia tożsamości sprawcy).Upływ tego terminu powoduje, że ani straż miejska ani funkcjonariusze Policji nie mogą wystawić mandatu. Oczywiście nie oznacza to, że o wykroczeniu się zapomina… Sporządzany jest wówczas wniosek do sądu o ukaranie sprawcy. Wskazanie osoby na zdjęciuOtrzymując informację o popełnieniu wykroczenia zarejestrowanego przez fotoradar, kierowca zostaje pouczony o tym, że ma obowiązek wskazać sprawcę wykroczenia (potwierdzić, że to on jest na zdjęciu, ewentualnie podać dane innej osoby, która wówczas prowadziła samochód).Zobacz również serwis: Sprawy karneOsoba, która nie wskaże na żądanie Policji czy straży miejskiej, komu powierzyła pojazd do używania, podlega karze grzywny (do 5 tysięcy złotych). Oczywiście, nie dotyczy to sytuacji, kiedy nie wiem, kto prowadził nasz samochód, gdyż np. został skradziony. Ile dni na zapłatę mandatu?Mandat za wykroczenie wykryte przez fotoradar jest mandatem zaocznym, czyli takim, który wystawiane jest bez obecności sprawcy, nie bezpośrednio po popełnieniu czynu zabronionego. Wskazane w nim zostaje, gdzie ukarany może uiścić grzywnę. Ma na to 7 dni od daty wystawienia kierowca nie chce przyjąć mandatu, wystarczy, że go nie opłaci. Po upływie 7-dniowego terminu, zostanie sporządzony wniosek do sądu w przypadku, gdy zapłacimy po terminie? W zasadzie, powinniśmy otrzymać zwrot wpłaconych pieniędzy, a sprawa trafi do sądu. Przejdź doMandat z fotoradaru – podstawowe przepisyMandat w skrzynce na listyMandat z fotoradaru – krok po krokuChoć sieć fotoradarów nie jest już tak rozbudowana jak jeszcze kilka lat temu, to jednak ryzyko załapania się na dość drogie zdjęcie wciąż jest spore. Wyjaśniamy, na co zwracać uwagę, gdy pewnego dnia otrzymamy przesyłkę z informacją, że grozi nam mandat z fotoradaru. Choć mandat nigdy nie jest miłym wspomnieniem z naszej podróży, to jednak zdarzyć może się każdemu. Oczywiście, najlepiej jest za niego zapłacić i zapomnieć, ale nie zawsze jest taka konieczność. Warto znać podstawowe zasady, jakie wiążą się z mandatem z fotoradaru. Mandat z fotoradaru – podstawowe przepisy Warto pamiętać, że fotoradary podlegają określonym przepisom i ich niespełnienie może być podstawą do anulowania mandatu. Przede wszystkim każdy mandat musi być poprzedzony znakiem D-51 i to ustawionym z obu kierunków ruchu. Jego odległość od fotoradaru jest także ściśle określona. Na drogach o dopuszczalnej prędkości do 60 km/h odległość powinna wynosić 200 m. Na drogach pozamiejskich od 200 do 500 m. Z kolei na drogach ekspresowych oraz autostradach powyżej 700 m. Ponadto obudowy fotoradarów muszą mieć kolor żółty. Mandat w skrzynce na listy Walka o unieważnienie mandatu z powodu niespełnienia powyższych warunków niestety może być trudna. Ponadto raczej nikomu nie będzie się chciało jechać do miejsca wykroczenia i mierzyć powyższe odległości. W przesyłce otrzymanej od ITD (to ta instytucja obsługuje sieć fotoradarów) otrzymamy informację o popełnieniu wykroczenia. Powinny znaleźć się tam dokładne oznaczenie miejsca i czasu oraz numer rejestracyjny pojazdu. Do tego najczęściej dołączana jest kopia świadectwa legalizacji urządzenia. Niestety nie ma obowiązku przysyłania zdjęcia i służby z tej możliwości skwapliwie korzystają. W otrzymanym liście znajdziemy również formularz oświadczenia. Mandat z fotoradaru – krok po kroku We wspomnianym oświadczeniu możemy potwierdzić przyjęcie mandatu, wskazać inną osobę, która prowadziła samochód bądź odmówić przyjęcia mandatu. W tym ostatnim przypadku sprawa automatycznie trafi do sądu. Jeśli nie mamy „twardych” dowodów na swoją niewinność, z takim rozwiązaniem raczej nie przesadzajmy. Przegrana sprawa w sądzie może się zakończyć znacznie wyższą karą niż nałożony na nas mandat karny. Do tego dojdą koszty postępowania sądowego, o ile zostaniemy skazani za wykroczenie. Pewną szansą, że nie będziemy zmuszeni zapłacić za mandat z fotoradaru, jest niedotrzymanie ustawowych terminów. Zgodnie z przepisami nie możemy zostać ukarani mandatem, jeśli upłynęło ponad 180 dni. Nie cieszmy się jednak nadmiernie, jeśli po 180 dniach od popełnienia wykroczenia nie przyjdzie do nas żadna przesyłka. Termin ten dotyczy wszczęcia postępowania mandatowego. Teoretycznie więc po tym okresie sprawa może trafić do sądu. W otrzymanym oświadczeniu znajdziemy również dane do zapłaty mandatu. Sama płatność odbywa się w sposób standardowy, tzn. przelewem bankowym bądź płatnością np. na poczcie. Mandat na podstawie zdjęcia z fotoradaru wystawiają: Główny Inspektorat Transportu Drogowego (ITD), straże gminne lub miejskie. Na znalezienie właściwego kierowcy mają 180 dni od ujawnienia wykroczenia. Zarówno inspekcja, jak i straż wysyłają wezwanie do wskazania kierującego pojazdem – tylko on może być ukarany za wykroczenie. Zdjęcie tylko w sądzie I choć początek działania obu służb jest taki sam – zaczyna się od zrobienia zdjęcia, czyli od zarejestrowania wykroczenia – to procedury karania przez straż i inspekcję są różne. Każda przesyłka od ITD składa się z wezwania właściciela pojazdu do wskazania kierującego autem lub jego użytkownika oraz z formularza oświadczenia. W wezwaniu (do którego straże miejskie dołączają zdjęcie, a inspekcja nie) znajduje się skrócony raport (podany jest jego numer) z fotoradaru, a w nim data, godzina, numer zdjęcia, miejsce, numer rejestracyjny i marka pojazdu. W raporcie musi się także znaleźć dopuszczalna prędkość w miejscu kontroli, zarejestrowana prędkość i przekroczenie, którego dopuścił się kierowca. Dlaczego ITD nie wysyła zdjęcia, a straż tak? Inspekcja podkreśla, że niezależnie od praktyki stosowanej przez straże gminne (miejskie) przepisy kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia nie przewidują możliwości udostępniania akt sprawy stronom na etapie postępowania mandatowego. Prawo wglądu do akt sprawy, a więc obejrzenia zdjęcia, obwiniony nabywa dopiero w sądzie – z chwilą zawiadomienia go o terminie pierwszej rozprawy. ITD nie pokaże mu go natomiast, gdy właściciel/kierowca mandat zapłaci i będzie chciał sprawdzić, jakie dowody mieli na niego funkcjonariusze. Po odebraniu przesyłki od ITD kierowca ma tydzień na jej odesłanie. Jeśli tego nie zrobi, zostanie wezwany odrębnym pismem do stawienia się w siedzibie Głównego Inspektoratu Transportu Drogowego w Warszawie przy ul. Postępu 21. Obecność w stolicy jest wówczas obowiązkowa. Do każdego wezwania dołączony jest formularz oświadczenia składający się z części A, B, C i części wolnej, przeznaczonej na ewentualne wyjaśnienia. Należy pamiętać, że wpisy, których dokonali na tym formularzu właściciel pojazdu lub kierowca, będą stanowić ich oświadczenie woli. Nie są zatem honorowane przesyłane do ITD kserokopie wypełnionych oświadczeń ani oświadczenia przesłane faksem czy e-mailem. Warto też wiedzieć, że w lewym górnym rogu druku znajduje się kod graficzny. Gdy inspektor go zeskanuje, na ekranie jego komputera pojawia się dana sprawa. Finał zbyt szybkiej jazdy zależy od decyzji właściciela pojazdu. Otrzymuje on do wyboru trzy oświadczenia, przy czym powinien wypełnić tylko jedno z nich. Oświadczenie nr 1 wypełnia, gdy kierował samochodem w chwili zdarzenia. Stwierdza, że zapoznał się z treścią raportu z fotoradaru (jego wskazaniami), przyznaje, że jest winien wykroczenia, i wybiera jedną z dwóch możliwości: - przyjmuje mandat i punkty karne (wówczas wypełnia dodatkowo część B formularza), - odmawia przyjęcia mandatu (wypełnia część B i C), a wtedy sprawa trafia do sądu. Ważne jest, by wybierając konkretną odpowiedź, kierowca zakreślił odpowiedni kwadracik. Brak krzyżyka we właściwym okienku sprawia, że nie wiadomo, na którą z ewentualności się zdecydował. Trudno uznać, czy godzi się na karę (mandat i punkty), czy trzeba przygotowywać wniosek o ukaranie do sądu. Wskazywać czy nie Oświadczenie nr 2 wypełnia właściciel, gdy powierzył pojazd innej osobie. Wówczas w części B podaje jej dane: imię, nazwisko i adres. Nie oznacza to, że zostanie ona automatycznie ukarana za wykroczenie, ale jedynie to, że do niej zostaną wysłane oświadczenia. Właściciel może jednak nie pamiętać, komu powierzył pojazd. Wówczas wypełnia oświadczenie nr 3. Do wyboru są dwie opcje: można przyjąć mandat za niewskazanie kierowcy, które również jest wykroczeniem. Można też odmówić jego przyjęcia. Ta ostatnia sytuacja wymaga jednak przemyślenia. Jeśli fotoradar należy do straży miejskiej, sprawa na pewno znajdzie finał w sądzie. Właściciel auta zostanie obwiniony o nieujawnienie danych kierowcy. W takim wypadku grzywna może wynieść do 5 tys. zł. Jeśli urządzenie należało do ITD, to sytuacja może wyglądać różnie. Nawet jeśli inspektor sporządzi wniosek o ukaranie właściciela, sąd może sprawę umorzyć. Część sądów w Polsce uważa, że inspekcja nie ma prawa do występowania z wnioskiem o ukaranie właśnie w sprawach o niewskazanie kierującego. W marcu sprawą przepisu o ujawnianiu danych kierowcy zajmował się Trybunał Konstytucyjny. Uznał, że jest on zgodny z konstytucją. „Nie" dla mandatu to wyższe koszty Jeśli kierowca odmawia przyjęcia mandatu, to jego sprawa skończy się w sądzie. Kiedy właściciel auta przyznaje się do popełnienia wykroczenia, inspektor drogowy sporządza wniosek o ukaranie, który wędruje do sądu. Trafia tam też cała dokumentacja (fotografie, zeznania świadków, parametry urządzeń rejestrujących, certyfikaty itd.). Świadkami w sprawie często są inspektorzy. Grzywna orzeczona przez sąd jest na ogół tej samej wysokości co mandat proponowany przez ITD. Do tego dochodzą jednak koszty postępowania (ok. 100 zł). A jeśli za wykroczenie zostały przewidziane także punkty karne, to bez względu na to, czy sprawą zajmie się sąd czy inspektor, i tak obciążą konto kierowcy. Bardzo rzadko przed sądem zdarzają się uniewinnienia. Nad decyzją o przyjęciu mandatu trzeba się więc mocno zastanowić. Przyjęty mandat bowiem bardzo trudno uchylić. Jest to możliwe tylko wtedy, gdy zostanie nałożony za coś, co nie jest wykroczeniem. Na przykład za przejazd na czerwonym świetle, kiedy okaże się, że w miejscu, które kierowca pokonał (i jest widoczne na zdjęciu), nie ma sygnalizatora. Kierowca musi się liczyć z tym, że jeśli nie zapłaci mandatu, jego kwota zostanie ściągnięta z nadpłaty podatku.

mandat z fotoradaru oświadczenie nr 3